BUBBLE BATH

Czego nie otworze w naszym domu - wysypują się na mnie poduchy, ręczniki i pluszowe misie, nasze kurtki zimowe i komplety pościeli dla gości. Zapchaną mamy każdą wolna przestrzeń każdej szafy, szuflady i komody. Przez chwile zastanawiałam się czy nie napchać poduszek do szybu kominowego, ale plan porzuciłam ze względu na zbyt małe drzwiczki w tymże. Nie wiem czy ktoś nam to podrzuca czy jak, w każdym razie zaczęłam najpierw się dusić a po 3 minutach szukać rozwiązania. I znalazłam. Przedstawiam moich nowych przyjaciół, genialny wynalazek z rzędu Matko Czemu Nie Wpadłam Na To Wcześniej i Sama Nie Opatentowałam (i w podtekście: Nigdy Nie Będę Bogata!). Jeśli Wasze Rodzicielki są fankami telezakupów to znacie ten patent. To działa. Panie i nieliczni zaplatani w sieci Panowie, którzy trafiliście tu przez przypadek, a uciekacie stąd nieprzypadkowo - WORKI PRÓŻNIOWE.

Nie będę się rozpisywać więcej niż przyzwoitość nakazuje (ile można gadać o workach próżniowych??), zobaczcie zdjęcia. Za punkt odniesienia posłużył mi stojak na noże. Worek napakowałam do granic możliwości, zamknięcie trochę stawiało opory ale nie straszne mi to, nie po takich bagażach się skakało.
Worek napychamy, zamykamy na zgrzew, do korka przystawiamy rurę odkurzacza i sssssssamy, sssssiemy, zasssysamy. I już. Cieszymy się jacy jesteśmy zaradni i plujemy sobie w brodę, że sami tego nie wynaleźliśmy.

Zdjęcia kiepskie, oświetlenie słabe ale dla starych poduch nie chciało mi się starać :P

3 koce dziecięce i 8 poduszek, przed zassaniem

Jak wyżej, zdjęcie z punktem odniesienia :)

3 koce dziecięce i 8 poduszek, po zassaniu

Pozdrawiam ja i moje stłamszone poduszki :)

Czarna pani znowu trąca mnie pazurem. Nagle tracę ochotę, energię, radość. Czepiam się z całych sił tych jasnych chwil w ciągu dnia. Spacer na plac zabaw, termos z ciepłą herbatą, bułki z czekoladą. Zachwyt Młodego nad chmurą w kształcie pirackiego statku i radość z możliwości sikania na kamienie. Biegniemy za ręce, on cieszy się tak, jak tylko czterolatek potrafi. Całym sobą, krztusi się śmiechem. Krzyczy, że go nie dogonię, a ja udaję leśnego trolla i roztaczam nad nim moje wielkie, czarne, trollowe łapska. Muszę to w sobie polubić. Chcę to w sobie polubić. Czasami po prostu chciałabym wziąć rozwód z moją ciemna stroną księżyca. Bo mnie uwiera. Bo nie czuję się jak ja. Bo jest jak za ciasne buty, które zostawiają odciski i strasznie ciężko się ich pozbyć. Nic, czekam na grom z jasnego nieba.


OPI Design Series - Extravagance. Dwie warstwy. Lakier holograficzny, który mieni się w promieniach słońca na wszystkie kolory tęczy. Plus banalnie łatwa aplikacja i dobra trwałość.
Wkrótce w duecie z Lynn ... ;)

Światło dzienne.

OPI DS Extravagance; Światło sztuczne. Fokus na kciuk - o to to to, właśnie taki jest, no, prawie taki!

OPI DS Extravagance; Światło sztuczne - te wszystkie kropki świecą się, każda na swój sposób :)

OPI DS Extravagance; Światło dzienne.

W "Tańcu czarownic" czarownice nie tańczą. Nie, żeby w ogóle. Tańczą, ale inaczej niż sobie wyobrażacie. No, przynajmniej ja przed zajrzeniem do książki widziałam moim "wewnętrznym czytelniczym okiem" sabat, kobiety w strojach z epoki, na łysej górze, w kręgu, tańczące i przywołujące siły ciemności. Nic bardziej mylnego! Czarownice tańczą, a i owszem. Tańczą w taki sposób, w jaki nigdy byście nie chciały zatańczyć. Tańczą na wietrze. Na samo wyobrażenie tego tańca mrówki urządzają sobie spacer wzdłuż mojego kręgosłupa.
Na okładce, zaraz pod tytułem, jakiś mądry wydawca umieścił zachęcający opis książki: "Pełna czarów, przesądów i zabobonów opowieść o bezkresnej samotności kobiety, która była inna." Przysięgam, gdyby nie zachęta Biblionetki, te marketingowe pierdy pierdy nigdy nie przekonałyby mnie do sięgnięcia po książkę.
To opowieść o kobiecie, która była silna, niezależna , może nie przystawała do swoich czasów. Właściwie nie tylko o niej, ale o innych, które jak ona nie godziły się na ustalony z góry porządek świata, na poniewieranie przez mężów, na siniaki na policzkach i powykręcane ręce, na milczenie i uciekanie wzrokiem przed ludźmi na ulicy. Akcja dzieje się w czasie pierwszej wojny światowej, ale w książce nie ma wojny. Jest wioska gdzieś na Węgrzech, są mężczyźni wyjeżdżający na wojnę i kobiety, które zostają w wiosce. Jest obóz jeniecki - Włosi, egzotyczni, przystojni, wrogowie którzy zamieszkują na obrzeżach wioski. Są kobiety spragnione męskiego ciała. Są mężowie wracający z wojny, zniszczone psychicznie zombie próbujące poprawić sobie samoocenę wyżywając się na swoich żonach. Są kobiety, które zaznały życia bez mężczyzn i po czterech latach nie godzą się ponownie zostać wciśnięte w gary i gorsety. Autorka oparła powieść na autentycznych wydarzeniach, które miały miejsce w pewnej wiosce na Węgrzech w latach 1914-1928. Mężczyźni po powrocie z wojny zaczęli zapadać na tajemniczą chorobę i ginąć w niewyjaśnionych okolicznościach. Dlaczego? Przeczytajcie!

Cytat który zabieram ze sobą: "Może nie potrafię rozpoznać dokładnie tego, co czujesz, ale dobrze znam naturę ludzką. Zawsze jest wybór (...), zawsze. Jeśli wolisz się oszukiwać, że jest inaczej, miej pretensje tylko do siebie. Czasami wszystkie rozwiązania są złe, ale pamiętaj, że są."