BUBBLE BATH

Nie pamietam kiedy ostatnio sie smialam. Tak naprawde smialam. Bo smieje sie codziennie oczywiscie. Tylko oczy nie chca wspolpracowac.
Czasami puszczaja mi nerwy. W drodze do pracy. Czesciej w drodze z pracy. Do samochodu siadam akurat w momencie, gdy po policzkach staczaja sie dwie ogromne lzy.
Tak naprawde nie mam czasu na zalobe po naszym malzenstwie. Od rana na nogach, po zrobieniu makijazu a przed obudzeniem Mlodego sie nie porycze przeciez z czysto praktycznych przyczyn - twarz mi splynie. Potem zaparkowanie Mlodego w przedszkolu i tysiac usmiechow do wszystkich "cioc" i kilku paletajacych sie pod nogami pedrakow. W sumie moglabym poplakac w drodze do pracy, wtedy ryzyko fontanny jest umiarkowane, ale co jesli nie uda mi sie nad soba zapanowac? No i musze zajechac do sklepu po gazete (ogloszenia o mieszkaniach do wynajecia...) i cos do jedzenia, bo przeciez gdybym chciala sobie robic kanapki przysiegam, musialabym chyba wstawac o czwarej. W pracy czasem mam kryzys w drodze do toalety lub po kawe, ale przeciez nie bede z siebie robic zaplakanej histeryczki, to nie liceum. W efekcie udaje mi sie przetrwac dzien calkiem sprawnie. I tylko ta nieszczesna droga na parking to jedyne piec minut gdy moge sie zastanowic, gdy nie boje sie zaczerwienionych od placzu oczu i gdy wiem, ze nikt mnie nie widzi. Reszte dnia spedzam z Mlodym ktory zaczal reagowac placzem lub wrzaskiem na nasze klotnie i krzyki. Poza tym przeciez nie bede dawac prawie-bylemu-mezowi tej satysfakcji i lez jak grochy.
Moglabym poplakac wieczorem, ale jestem zmeczona i boje sie, ze nie zasne jak sie zaczne nakrecac.
I tak nosze to wszystko w sobie i czuje, ze tyka to gdzies pod skora. Wiem, ze ktoregos dnia moge nad tym nie zapanowac. Boje sie ze wybuchne. I z przyklejonym do twarzy usmiechem wjade np prosciutko pod kola tira, albo do jeziora ktore mijamy w drodze z przedszkola. Bo totalnie mi odpierdoli.

Zakochałam się w moim - prawie - byłym - mężu do szaleństwa. Nigdy wcześniej nie chciałam mieć dzieci. Od kiedy go poznałam nie pragnęłam niczego innego. Urodzić dziecko, które będzie owocem naszej miłości. Albo raczej mojej miłości, bo kochałam za dwóch przymykając oczy na te wszystkie rzeczy na które powinnam zwrócić baczna uwagę. Pragnęłam nosić pod sercem jego dziecko, nasze dziecko, nasze nasze nasze. Szeptałam mu na ucho o tym jak bardzo czekam żeby poczuć w sobie bicie tego małego serca, stworzonego naszą miłością. A potem gdy byłam w ciąży usłyszałam od prawie - byłej - miłości - mojego - życia że jestem "fucking boring" bo nie mam siły i ochoty wałęsać się po knajpach do trzeciej nad ranem.

Jak to jest, że ślub można wziąć ot tak sobie, prosto z ulicy, w trzy minuty, a rozstania ciągną się latami. Nagle okazuje się, że trzeba przejść przez roczną separację, chodzić na jakieś spotkania dla par i inne cuda na kiju. Dlaczego nikt nie zapytał nas przed ślubem, czego tak naprawdę chcemy od życia. Ile chcemy mieć dzieci. Jakie plany na przyszłość. Jak chcemy spędzać weekendy i gdzie jeździć na wakacje. Jakie filmy lubimy. Jak podchodzimy do trudnych sytuacji. Czy możemy na siebie liczyć. Dlaczego nikt nie przeprowadza testów osobowościowych na dobór partnera? I dlaczego do cholery skończyły się czasy patriarchatu? Jestem pewna, że mój tata przepytałby kandydata na męża z każdej strony i nie pozwoliłby mi zrobić głupstwa. No ale wtedy pewnie bym z nim uciekła, w swojej niezmierzonej głupocie.
Jestem strasznie smutna i nie mam nawet z kim pogadać. Mamy nie chcę męczyć kolejnym telefonem, który pewnie skończy się płaczem w słuchawkę. Przyjaciele... im też nie chcę płakać w słuchawkę. Straszny się ze mnie mięczak zrobił.