Nasze wkrótce-już-byłe mieszkanie lśni czystością. Gdyby na przykład Małgorzata Rozenek wraz z  AntheĄ Turner zdecydowały się przeprowadzić u mnie test białej rękawiczki, na pewno wypadłabym lepiej niż na świadectwie maturalnym z fizyki.
Przez ostatnie tygodnie przewinął się u nas fotograf, pośrednik nieruchomości oraz stadko kupujących. Dla każdego z odwiedzających sprzataliśmy, pachniliśmy, paliłam świece waniliowe (podobno zapach wanilii pomaga sprzedać mieszkanie), odkurzaliśmy, pucowaliśmy, zakrywaliśmy obrazami i neutralnymi zdjęciami, chowaliśmy po szafkach i upychaliśmy w garderobach.
Zrozumiałam, że te wszystkie piękne wnętrza co je tak zapamiętale oglądam na stronie z nieruchomościami - są piękne tylko na zdjęciach. Bo NIKT NORMALNY TAK NIE ŻYJE. Prawda ta uderzyła mnie z siłą błyskawicy i radośnie zamieszkała w mojej głowie. Już nie mam wyrzutów, że na oknie smugi, łóżko nie pościelone i olaboga! bez narzuty. Że na stole w kuchni zamiast gustownych świeczników stoi kolorystycznie niedobrana misa z owocami nie zawsze pierwszej świeżości. Że na sofie dwa rozmemłane koce i poduszka z twarzy podobna zupełnie do nikogo, ale świetnie działająca na mój obciążony kręgosłup.
Siedzieliśmy w tym sterylnie czytym mieszkaniu i czuliśmy się jak nie u nas.
Teraz powoli przywracamy stan chaosu. Został jedynie zapach wanilii, bo jakoś wyjątkowo mi przypasował.