Przyznam, że w ostatnich tygodniach napisałam kilka postów. Napisalam, zrzuciłam z siebie cały ciężar i żółć, na szczęście nie opublikowalam :) I prawdą jest to, o czym tyle trąbią wszelkiej maści lekarze dusz - jak masz coś na wątrobie, napisz list. Wyrzuć z siebie wszystko, obwiniaj, wyzywaj, pytaj. I nie wysyłaj. Bo tak naprawdę nie chodzi o to, żeby odbiorca otrzymał wiadomość ale o to, żeby twórca pozbył się jej ciężaru.

Piszę to wszystko by uświadomić moim cierpliwym Czytelnikom, że ostatnie tygodnie były u mnie naprawdę obfite w blogowanie. Blogowanie do szuflady, że tak powiem. Także tego.. :)

Piątki to wieczory filmowe,  a kilka tygodni temu wyniosło nas w odległe rejony czasowe. Spodobało się nam to na tyle, że postanowiliśmy w tej nieodległej przeszłości zostać. Bujamy się w okolicach lat 60tych-70tych, nazywając nasze zainteresowanie vintage fridays. Dzisiaj mój ukochany film, ever. Ogladany przeze mnie po raz enty, jednak z nie mniejszą przyjemnością (a zazwyczj nawet większą) niż za pierwszym razem.

Mrs. Robinson, you're trying to seduce me... Aren't you?

czyli:

The Graduate (Absolwent) z 1967r., reż. Mike Nichols

Historia młodego chłopaka, absolwenta college'u, który zostaje uwiedziony przez - pi razy drzwi - dwa razy starszą od siebie kobietę. Panią Robinson.  Kto nie słyszał o pani Robinson, niechaj pierwszy rzuci kamień!? Pani Robinson wie, czego chce i potrafi to zdobyć. Wie też, czego nie chce i zrobi wszystko, żeby sprawy ułożyły się po jej myśli. Smaku historii dodaje szaleńcz miłość, jaką głowny bohater Benji pała do Elaine Robinson, pięknej córki pani Robinson i pana Robinsona (wspólnik  ojca Benjamina w interesach). Młody Dustin Hoffman jest niesamowity w roli głównego bohatera. Oglądam film i cieszę się, że etap życia na jakim znajduje się Ben ja już mam za sobą. To zawieszenie między dorosłością a młodością, strach przed odpowiedzialnością, szaleńcza miłość odejmująca rozum. Teraz bliżej mi do pani Robinson, co ma swoje plusy dotatnie, że tak to enigmatycznie ujmę. Poza dobrą historią i wspaniałą grą aktorską, film zdobył też popularność dzięki bardzo dobrej ścieżce dźwiękowej. To taka wisienka na torcie. A mi kojarzy się nieodłącznie z dzieciństwem, bo był taki moment, że moi rodziciele katowali duet Simon&Garfunkel nieustannie.

Wiem, że "Mrs. Robinson" to bardzo znany kawałek, ale ja mam ciarki, kiedy słyszę "The Sounds of Silence" :