Po wyjściu z basenu zrozumiałam, jak czują się wieloryby wyrzucone przez morskie fale na piaszczysty brzeg. Te, które Green peace podobno spycha spowrotem do morza.
Pod wodą moje ciało jest lekkie jak piórko. Poruszam się z gracją. Odpoczywam. Słucham dźwięku bąbelków powietrza wypuszczanych nosem (Z tymże nosem prawie że w kroku osoby płynącej przede mną).
Na lądzie jestem ociężała. Stopy nie nadążają za duchem. Oddech przyspiesza. I jeżu, jak ja się komicznie schylam. Nie dość, że wszystko leci mi z rąk, nagminnie. To nie pochylę się jak filigranowa kobieta, którą w mej glowie wciąż jestem. O nie. Ja kucam w szerokim rozkroku. Czasami zastanawiam się, czy nie powinnam zostać w tej pozycji. Wydaje się to łatwiejsze niż ponowne osiągnięcie pionu. Ot, byłabym jak żaba nad stawem. Staw to woda. Woda to lekkość ciała i spokojny przepływ myśli.

Prawda jest taka, że ciężko mi to zaakceptować.
Nie znoszę nie mieć kontroli nad własnym ciałem.
Przeraża mnie jak rośnie.
Nie widzę już np czy linia bikini wymaga interwencji maszynki do golenia.
Moje piersi stanowią wyzwanie dla norweskiego przemysłu gorseciarskiego.
Daleko mi do różowości i pluszowości rozentuzjazmowanych przyszłych mam czekających na swoją fasolkę.
Zgodnie z tym, co piszą w mądrych księgach, obecnie mam w brzuchu awokado. Jakieś nienaturalnie rozrośnięte chyba. Okaz przypominający rozmiarem arbuza.

Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jest mi źle w moim ciele, dopóki Nick nie ściągnął ze mnie ostatniej sztuki odzieży.
- Can I take it?
- If you must.
- Are you cold?
- No, I just can't stand the way I look like right now.

161 dni przede mną.