W Polsce scena muzyczna zdominowana jest przez estrogen, w Norwegii przez testosteron. Takie przynajmniej mam wrażenie. Rockersi i lokalni wykonawcy country to przede wszystkim mężczyźni. Norwedzy (przynajmniej ci z mojej okolicy) lubują się w pewnej odmianie norweskiego country. Najlepsze porównanie nasuwa mi się gdy myślę o naszym rodzimym disco polo, ukochanym przez kierowców pekaes i niektórych taksówkarzy. Tutaj również wybrani kierowcy potrafią katować nas muzyką o miłości z oborą w tle, przez kilkadziesiąt kilometrów drogi.

Na szczęście poza country mamy też perełki. Jedną z nich jest Ane Brun.
Ane Brun jest piosenkarką, autorką tekstów i kompozytorką. Mieszka w Sztokholmie, ale urodziła się w Norwegii. Znając życie zarówno Norwedzy jak i Szwedzi czują się po części jej "właścicielami".
Wzajemna niechęć Norwegów i Szwedów ma baaardzo głębokie historyczne korzenie. Kiedyś Wam o tym opowiem.

Póki co zapraszam do posłuchania Ane.Ten kawałek jest trochę celtycki, bardzo pierwotny. Wspaniały klip, małe dzieło sztuki. I słowa, ach, te słowa...Zawsze jestem pod wrażeniem gdy poeta za pomocą kilku celnych słów trafia w sam środek gardła i przebija ten mały balonik, w którym skrzętnie gromadzę łzy bólu i rozczarowania.