Nasze norweskie "lato". Niefortunna wyprawa w góry dwa dni temu. 10 st.C, mgła, zimny wiatr. Piękny, surowy krajobraz który od pierwszego kroku na norweskiej ziemi zdobył moje cyniczne serce.

 Gdzieś w oddali, za mgłą, nasza mieścina.




Na szczycie stosy z kamieni, ułożone przez tych, którzy dotarli tutaj przed nami. Z gęstej mgły mozna było kręcić watę cukrową.



Wiem, nieraz już wspominałam jak szczęśliwa jestem mogąc mieszkać w kraju, gdzie góry kończą się w morzu. Krajobrazowo jest tutaj wszystko, co mogłam sobie wymarzyć i o czym opowiadała mi Mama, kiedy byłam jeszcze bardzo małą dziewczynką. Wtedy nie wierzyłam, że takie krainy istnieją naprawdę.