Popłynęłam na fali i złapałam drugą książkę Jo Nesbo. Inaczej - drugą, dostępną dla mnie. I już rozumiem fenomen i geniusz tego autora, i hołdy składane mu na norweskiej ziemi, i laurowy wieniec na jego męskim czole z lekkimi zakolami.

"Pentargram" to kryminał, powieść psychologiczna i obyczajowa w jednym. Tym razem gbur, uparciuch i cynik Harry Hole musi zmierzyć się z seryjnym mordercą grasującym w Oslo, w okresie urlopowym, kiedy cała Norwegia jest gdzie indziej - ale nie w pracy. Harry po miesięcznym ciągu alkoholowym dostaje wypowiedzenie z pracy. Jeszcze tylko ta jedna, ostatnia sprawa. Ze względu na okres urlopowy i brak ludzi. I słabość szefa do wrodzonego instynktu Harrego. Czytelnik trzeźwieje razem z Harrym, razem z Harrym napiłby się proponowanego piwka i razem z Harrym poci się w upałach w Oslo. Przyznam, że czytając opisy gorącego lata zastanawiałam się, czy mieszkam w tej samej Norwegii co Nesbo, czy może w jakiejś alternatywnej, dla cudzoziemców i politycznych uchodźców. Nie za ciepłej, żebyśmy się nie przyzwyczajali. Ale o czym to ja...
Autor przez całą książkę podsuwa nam tropy, poszlaki, wskazówki. Właściwie już wstęp jest pewnego rodzaju wskazówką. Cały czas wodzi jednak czytelnika za nos, jak w świetnie skonstruowanej sztuce teatralnej, gdy pierwsze zdanie wraz z ostatnim nabierają sensu dopiero po obejrzeniu całego przedstawienia. 

Tym razem nie udało mi się domyślić, kto był mordercą. I za to autorowi należy się moje uznanie i pieśń dziękczynna. Książka trzymała mnie w napięciu do ostatnich prawie stron. Odmóżdżyła. Padło kilka świetnych zdań, chociażby . Przez chwilę żyłam sprawą Kuriera Śmierci i zaczęłam głęboko wierzyć, że Harry Hole, podobnie jak dr House, istnieje naprawdę. Zaczęłam zamykać drzwi wejściowe. I chyba ukrócę moje wieczorne przechadzki nad fjord. Bo może się okazać, że gdzieś za skałą siedzi jakiś szaleniec gotowy obciąć mi palca.

Polecam przeczytać całą "Trylogię z Oslo"po kolei: Łowcy głów, Pancerne serce, Pentagram.  Ja sięgnęłam po "Pentagram" zamykający serię trylogii. Żałuję, bo obawiam się teraz, że poprzednie części nie będą już dla mnie tak ekscytujące.