Kiedy wydaje mi się, że już jest wszystko dobrze - wkrada się bocznymi drzwiami. Najpierw powoli zajmuje kolejne terytoria. Zaczynają boleć plecy. Wieczorem ibuprom ratuje mnie przed całonocnym bólem głowy. Jestem drażliwa i marudna. To są pierwsze znaki, które zazwyczaj ignoruję. Jeszcze się trzymam, wydaje mi się że mam szansę. Później wystarczy jeden gest, jedno słowo, uwaga czy krzywe spojrzenie za dużo. Wybiegam w noc i włóczę się godzinę po bocznych drogach, żeby tylko ją przegonić. Może mam nadzieję, że przylgnie do czegoś innego, że tym razem odpuści. Wracam do domu i pozornie trzymam się dobrze, ale jestem jak bomba z opóźnionym zapłonem. Kiedy wybucham zmiatam sobą wszystko. Jestem brudem pod paznokciem bezdomnego. Nie zdolna przestać, rozpacz pochłania wszystko. Rozpacz i poczucie winy. I wstyd. Wstyd za rozpacz, wstyd za to, kim jestem, wstyd za to jaka jestem. Godzinami leżę wpatrzona w sufit zanim zasnę.
Rano budzę się z wielkim moralnym kacem. Nie pamiętam dlaczego, nie pamiętam co się właściwie stało, pamiętam tylko że znowu dałam jej nad sobą wygrać.
Może powinnam to po prostu zaakceptować. Oswoić depresję. Potraktować ją jak przyjaciela, upierdliwego i męczącego, ale nieodłącznego towarzysza życia.
Czasami boję się że wygra, że pożre mnie całą i wtedy nie będę miała motywacji żeby wrócić z bezdechu, złapać kolejny oddech i kiwnąć głową na pytanie zadane przerażonym i zmartwionym głosem: "Kotku, zrobię Ci teraz herbaty, dobrze?"